Leerling O is nog niet zo lang in Nederland. Ik wel en dus oefenen we al een aantal weken samen de Nederlandse klanken, letters en woorden. Een inspannende klus, zo zie ik niet alleen aan mijn tienjarige leerling maar ook aan alle andere koppies in mijn klas. En ik snap het. Ooit woonde ik in Griekenland en kon daar ook doodmoe en bovendien onzeker worden van alles wat ik niet verstond en niet kon vertellen.

Een keertje kijken is wel een goed plan volgens de toenmalige schoolleider. En dus word ik op een dinsdagochtend ergens in september een ochtendje meegenomen in het Nieuwkomersonderwijs. Samen met Taoufik en Clare ga ik daar na de herfstvakantie kinderen in één jaar Nederlands leren. Zij Nederlands en ik waarschijnlijk tien andere talen; Zuid-Afrikaans, Russisch, Spaans en een beetje Punjabi, om er maar een paar te noemen. Want na tien minuten begrijp ik direct dat al die verschillende voornamen, met bijbehorende tongvallen ook een uitdaging is. ‘Wacht maar tot F op school is’, was het antwoord van mijn collega’s, toen ik me hardop afvroeg of ik al die namen ooit onder de knie zou krijgen. Clare en Taoufik schudden nog meer verwachtingen zomaar uit de mouw. F was kennelijk het verheugen waard.

Omdat ik weet dat je hier erg van kan genieten´. Deze tekst kreeg ik via de app van mijn collega Nynke Renske, niet ver voor haar dood. Bijgevoegd een foto van haar poes en een drinkende kitten. Zonder het direct te weten, voelde ik wel dat dit een veelzeggend berichtje was.

Lang heb ik er niet over kunnen schrijven. Zodra ik een woord op papier probeerde te zetten, nam mijn schuldgevoel het over en blokkeerde de heleboel. De droom van een boerderij in werkelijkheid omzetten had namelijk nogal wat consequenties voor mijn zoon. Heel kort door de bocht heb ik hem voor het blok gezet en achtergelaten. Tuurlijk mocht hij mee, maar alsof hij daar zin in had? Niet dus.

Zo oud was ze nog niet, toen ze haar eerste idee om op avontuur te gaan over me heen stortte. ´Maar mam, dan kan ik toch bij Patrick blijven slapen en daarna bij Tallina blijven?’ Ze had het over een reis naar Canada en over verblijven bij mijn broer en zus, die daar al jaren wonen. Jeetje..ja..euh…wat zeg je dan tegen je vijftienjarige dochter? Je wil tenslotte het idee niet gelijk om zeep helpen met praktische bezwaren en moederlijke kloek gevoelens. ‘Maak maar een plan’ zei ik toen. ‘En zet het op papier’, voegde ik daar aan toe. Dat maakt de zaken tenslotte lekker helder en overzichtelijk. Heb ik in den treure in het onderwijs geleerd.

Het apparaat staat nog geen seconde op haar net kaalgeschoren buik en het is al duidelijk. ‘Ik zie zelfs al een hartje kloppen’, zei de dierenarts. Met natte ogen staar ik naar het grijszwarte scherm en geloof de dierenarts gelijk. Ik ben ontroerd door het natuurlijke wonder wat zich daar in haar buik afspeelt en aangedaan door het vertrouwen van mijn hond.

Niet alleen wij vinden onze Foppe en De Haan leuke en knappe poezen. Er zijn al een aantal keren vrijgezelle buurtkaters op visite geweest. Tot groot vermaak van de dames trouwens, want echt rustig hielden ze het feestje niet.

Ik ben kampioen marktplaatsen. Rob is het met mij eens en vindt dit zelfs een werkwoord. Zal niet de eerste keer zijn dat hij, zonder enige voorkennis, aanbelt bij een door mij opgegeven adres. ‘Hallo, ik kom iets ophalen, maar ik weet eigenlijk niet eens meer wat, mijn vrouw heeft weer iets gefikst, doet ze wel vaker…ik vind het best hoor, maakt mij niet uit’.

Het was toch weer spannend. Ondanks dat ik al twee bevallingen van een hond heb meegemaakt, was ik toch weer een beetje gespannen. Zou het allemaal goed gaan? Komt er niet één overdwars te liggen waardoor de rest de uitgang niet meer kan vinden? Lukt het Yuka om te dealen met dat interne lichamelijke geweld? Er zijn nogal wat krachten nodig om iets wat binnen lekker heeft liggen chillen, naar buiten te jagen. Zo weet ik uit persoonlijke ervaring.

Balietsa

Hartstikke drachtig is ze, onze Yuka. Maar ik geloof niet dat ze er erg veel last van heeft. Sterker nog, het lijkt zelfs wel alsof ze haar dikke buik in de strijd gooit. Want er bestaat niet zoiets als te veel aandacht volgens Yuka. Tijdens de twee kerstdagen dat onze kinderen hier waren, waren de ohhh’s en ahhhh’s niet van de lucht. Met liefde kantelde Yuka zich op het ruggetje en hoppetaa, daar ligt het hele vrachtschip in vol ornaat.