Niet weten

Het was toch weer spannend. Ondanks dat ik al twee bevallingen van een hond heb meegemaakt, was ik toch weer een beetje gespannen. Zou het allemaal goed gaan? Komt er niet één overdwars te liggen waardoor de rest de uitgang niet meer kan vinden? Lukt het Yuka om te dealen met dat interne lichamelijke geweld? Er zijn nogal wat krachten nodig om iets wat binnen lekker heeft liggen chillen, naar buiten te jagen. Zo weet ik uit persoonlijke ervaring.

Dus toen Yuka begon met hijgen en heen en weer te lopen, stortte ik mij in het grote niet weten. Nou dacht ik van mijzelf dat ik daar redelijk mee om kan gaan. Als niet-perfectionist beheers ik loslaten over het algemeen redelijk. Maar ja, dan betreft het mijzelf. Nu staarde ik in het donker. Een hond met een buik vol liefde en lichaam vol geweld. Want echt relaxt zag de voorbereidende fase er niet uit.

Uren gingen er voorbij zonder tekenen dat er al echte kopjes werden gegeven. Van binnen dan. Want van de buitenkant zie je sowieso niet welk tafereel zich van binnen afspeelt. En dus opende ik nog maar een internetpagina over ‘de bevalling van de hond’. En ondertussen speelden de twee bevallingen van Tib ook nog door mijn hoofd. Bij haar ging het toch veel sneller? Ik had beter moeten weten. Vergelijkingen van individuen hebben zo weinig fundament dat ze niet echt betrouwbaar zijn. De natuur staat op zichzelf.

Na een middag en nacht wachten begon mijn vermoeidheid bezit te nemen van mijn denken. Rampscenario’s kropen zo mijn hoofd in. Ik zag Yuka al liggen met een ritssluiting in haar buik en kwetsbare puppy’s in een mandje ernaast op de tafel bij de dierenarts. ‘Ga maar even slapen’, zei Rob om 6.30 in de ochtend. Toen ik na een uurtje wakker werd, lukte het weer om, zonder bijwerkingen, alleen te kijken naar haar gedrag. Wat zag ik nou eigenlijk? Zag ik paniek in haar ogen? Waren er signalen die wezen op iets abnormaals? Eigenlijk niet. ‘Kappen Bar’, zei ik tegen mijzelf. Laat het los en accepteer weer dat niet weten vaak betekent dat het allemaal wel goed komt. Het heeft vertrouwen nodig. 

Om half tien zag ik de eerste perswee. Om 17.30 de laatste. Yuka heeft een dag nodig gehad om acht pups uit te broeden. Op haar eigen tempo. Geleid door haar instinct. Het waren niet haar gedachten die in de weg zaten. Het was mijn behoefte aan duidelijkheid. Aan planning en aan structuur.

Weer zoveel geleerd. Van mijn hond. En hoe verraderlijk de behoefte aan een heldere theorie kan zijn terwijl de praktijk altijd zijn eigen koers kiest. Iets wat ik wel wist, maar er nu weer mee om mijn oren werd geslagen. Omgaan met niet weten zal een eeuwige uitdaging blijven vermoed ik zo.