Een hondenleven

En wat goed voelt, smaakt naar meer. Toen Balietsa een jaar was, kwam Dobber erbij. Een kruising Golden Retriever X Flatcoated Retriever. En wat een fantastische hond was zij. Via een kleine advertentie in de krant, ergens in de Betuwe bij een boer gekocht. Ze zat in een box vol met broertjes en zusjes en heeft geen uitgebreid socialisatie programma nog puppytest gehad. Toch is ze een geweldige hond geworden. Vriendelijk en lief naar mens en dier, leergierig, slim en ontzettend braaf.

Opgroeien

Door de honden kreeg ik meer vertrouwen in de mens. Ik vond een hele leuke mannelijke uitvoering, trouwde en kreeg kinderen. En aangezien hij ook een hond had, hadden we er ineens drie. Mijn kinderen Toine en Fenne weten niet beter dan dat er elke dag gewandeld moet worden. Ik maakte er altijd een feestje van. Een andere keus was er niet. Ze mochten stampen in de plassen, slepen met takken en plassen in de bosjes. En als het regende, verstopten we hondenspeelgoed tussen de duplo, dat meestal door de hele woonkamer verspreid lag, zodat de honden ook iets te doen hadden. Kom bij mij niet aan dat honden het verschil niet kunnen leren tussen kinder- en hondenspeelgoed.

Hoewel mijn man erg leuk was, hielden we het samen niet vol en besloten we om uit elkaar te gaan. Hij vertrok met zijn hond. Niet zo makkelijk zoals ik het nu schrijf overigens. Hoewel het allemaal redelijk in harmonie is gegaan, blijft scheiden voor iedereen zwaar klote. Maar dit ter zijde.

Dag Balietsa

Het afscheid van Balietsa kwam een tijdje daarvoor. Door een hersenbloeding moesten we ineens afscheid van haar nemen. Naast het verdriet van mijzelf, had ik ook het verdriet van mijn kinderen erbij. Toine heeft maanden niet goed kunnen slapen door het laatste beeld van Balietsa in zijn hoofd. En aangezien ik verdriet net zo’n belangrijke emotie vind als blijdschap, hebben we wat afgehuild tussen de dagelijkse bedrijven door. Geen getroost of afleidingsmanoeuvres van mijn kant. Gewoon huilen totdat de tranen op zijn. Heel gezond. Tenminste, voor ons werkte het. En nog steeds eigenlijk.

Na Balietsa was ook Dobber rond haar dertiende jaar klaar met het leven. En weer was daar het verdriet. Soms, als je er middenin zit, vraag je je af waarom je in hemelsnaam dieren in je leven wenst. Maar kennelijk moet en kan het naast elkaar bestaan.

Nieuwe hond

Precies een maand hebben we zonder hond geleefd. Mijn ex had zijn hond meegenomen en ‘die van mij’ waren dood. Er moest een vriendje komen. Omdat ik met Dobber en Balietsa veel aan hondensport (gehoorzaamheid, behendigheid en flyball) had gedaan, wilde ik graag een actieve hond. Het werd Tib. In de advertentie stond een Border Collie, maar ik zag direct dat het geen hele echte was. Zonder stamboom namen we haar mee want voor de rest voelde alles goed en daar vertrouwde ik op.

Verschillen

Ik ben daarin gegroeid. Aan het begin van mijn leven als baasje van een hond dacht ik nog dat het altijd precies hetzelfde werkt. Maar daar ben ik vanaf gestapt. De grote lijnen zijn gelijk, maar verschillen zijn zo belangrijk voor de fundering van een persoonlijkheid dat ik uitzonderingen durf te maken. Samen slapen is daar een van. En nog geen seconde spijt van gehad. Later kwam Yuka en zij heeft er nooit behoefte aan gehad.

Droom

Naast de droom over een boerderij, wilde ik ook, sinds ik Balietsa had, een nestje hondjes. Met haar is het daar nooit van gekomen. Maar samen met Rob en mijn kinderen durfde ik de stap met Tib wel te nemen. Een fantastische ervaring voor ons nieuwe samengestelde gezin. Samen poep en plas ruimen schept een band. En samen knuffelen trouwens ook. Yuka is gebleven. Een kruising Border Collie x Australian Shepherd.

Net niet

Mijn voorkeur voor een kruising, of voor een niet rashond, heeft te maken met mijn weerstand tegen ergens aan moeten voldoen. Ik begrijp dat het met name een gezondheid issue is, het fokken van een specifiek ras, maar ik heb geen goed gevoel bij het beoordelen van mens en dier op basis van (ras)omschrijvingen. En bovendien vind ik de ‘net niet’ theorie ook een hele aangename. Ik houd ook veel van mensen die er net niet bij horen, er net niet uitzien volgens de laatste modeverschijnselen en het net niet volgens het boekje doen. Die kreukels zijn de charme van het leven voor mij.

Yuka is inmiddels uitgegroeid tot een volwassen puber. Een eigenschap die Aussies wel vaker hebben. Laat volwassen worden. Pas nu ze drachtig is, bespeuren we meer verantwoordelijk gevoel bij haar. Je ziet het zelfs in haar uitdrukking. Voorheen was ze vooral een vrolijke Fransje. En lompe happy en vooral trouwe lieverd.