Gun het kind (en jezelf) een crisis

Is het je al eens opgevallen dat menig werkwijze binnen de paardenwereld is gestoeld op iemand die ergens in het leven een dikke crisis als ruiter of in de omgang met zijn/haar eigen paard heeft ervaren, en uit deze zware tijd de weg terug heeft ontdekt en dat vervolgens met anderen wil delen? Lees je maar eens in. En de paardenwereld is daar niet de enige in. Ook menig zelfhulp boek is geschreven nadat de auteur dik in de shit zat en zodra de zon weer schijnt, de schrijver het proces van opkrabbelen wil delen. Eureka!

Niks mis mee trouwens. Neem ervaringen van anderen vooral tot je en probeer uit wat voor jou werkt. Behalve de individuele oplossingen, kunnen we uit deze tendens ook nog iets anders halen. Namelijk, na een crisis gaat vaak de zon wel weer schijnen. Lastig te voorspellen als je midden in het zware weer zit, maar met een beetje vertrouwen weet je dat alles verandert, dus ook een dip gaat weer voorbij.

Voor instructeurs betekent dit verhaal het volgende. Gun een kind (en ook een ouder) een crisis. Paardrijden is niet altijd leuk, de les loopt ook wel eens waardeloos en je pony doet wel eens stom. Dit hoeft niet direct opgelost te worden. Instructeurs hoeven zich niet het schompes te werken om het altijd maar even leuk en gezellig te maken/houden. Soms zit het gewoon even tegen. Of misschien iets langer. Voor de jonge ruiter en net zo goed voor de instructeur.

En als een kind het niet zo leuk meer vindt (of volgens de ouder niet zo leuk meer vindt) hoeft de instructeur dat helemaal niet altijd op te lossen. Het is wel zinvol om jezelf te bevragen of je alles hebt gedaan wat binnen jouw vermogen ligt. Op dat moment en in die situatie. En zelfs als het antwoord nee is, neem je dat antwoord even zoals het is. Het is even waardeloos. Niks ingewikkelds aan. Volgende keer beter. Of anders die keer daarop. Een kleine of grote, tijdelijke of langdurige crisis gaat ook namelijk altijd weer voorbij. Dat hebben we tenslotte geleerd van al die mensen die er al eens inzaten.