Zwaar complex

Een hot onderwerp de laatste tijd; het gewicht van de ruiter. Ook bij kinderen. De discussie over hoeveel een pony of paard kan dragen laat ik, gezien mijn achtergrond, aan mij voorbij gaan. Maar hoe dit onderwerp bespreekbaar te maken met kinderen en ouders, hoort wel bij mijn vakgebied.

Ik wil graag een verhaal uit de praktijk met jullie delen. Tijdens een van mijn eerste cursusdagen vertelde een instructrice haar dilemma. Zij werkte met beperkte kinderen en één van die kinderen werd eigenlijk te zwaar. Inmiddels was hij een jongvolwassene, maar ze kende hem, en zijn ouders, al vanaf heel jong. En zoals dat gaat met dit mooie werk, ontstaat er dan een bijzondere band.

Op het moment dat de instructrice merkte dat het gewicht een rol ging spelen, heeft ze dit aangekaart bij de ouders. Ouders zagen het ook en probeerden hun zoon te behoeden voor een teveel aan kilo’s. Maar makkelijk was dit niet en gestaag nam zijn gewicht toe.

De instructrice registreerde daarnaast ook hoeveel plezier en ontspanning het paardrijden opleverde. Gezien zijn beperking kon hij niet veel anders en het hele gezin keek altijd uit naar die middag op de manege. En dan begint het conflict in het hoofd van de instructrice.

Tot op de dag van vandaag, het is inmiddels ruim 6 jaar geleden, kan ik haar uiteenzetting over de complexheid van de situatie nog herinneren. Want voor haar kwamen het welzijn van het paard en het welzijn van de jongen lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. En zij zat er tussenin. 

Nou zijn er mensen die hierin heen zwart-wit kunnen denken. Overgewicht = exit. ‘Sorry, maar het is niet anders’, is dan de boodschap van de instructeur richting ouders en kind. Dat is een optie. Duidelijk en weinig discussie. Er zijn ook mensen die zo’n gesprek niet aandurven en het probleem eigenlijk laten sudderen. Misschien ook wel duidelijk. Er verandert tenslotte niets aan de situatie.

Aangezien deze instructrice liever in kleur denkt, koos ze ervoor om als eerste haar dilemma met ons te delen. Met alle aanwezigen die dag hebben we de mogelijkheden en de onmogelijkheden op een rij gezet. Dat helpt. Niet alleen omdat anderen ook andere ideeën kunnen hebben, maar ook omdat de instructrice werd uitgedaagd om dingen hardop uit te spreken. Vaak blijven problemen een beetje intern in het hoofd en dan ligt het op de loer om dezelfde denkpatronen erop na te houden. Kortom, dan kom je er niet uit.

Uiteindelijk voelde de instructrice zich het beste bij het volgende plan. Wederom het gesprek aangaan met ouders. In dat eerste gesprek in de week zetten dat er een ultimatum aan zit te komen omdat het niet langer verantwoord is voor het paard. En tegelijkertijd een alternatief aanbieden om zo ook tegemoet te komen aan het welzijn van de jongen. Het alternatief zou wel een activiteit met paarden zijn, maar niet meer erop.

Gezien de omstandigheden, de karakters van de betrokkenen en de goede relationele band die er was, was dit het beste plan. Maar makkelijk was het nog steeds niet.