Sinds begin deze week hebben de brokjes het heft in handen genomen hier thuis. In het begin nog een beetje in de week gezet met puppymelk, maar nu worden de ze al geduldig stuk geknaagd door het spul.
Niet altijd even enthousiast trouwens. Want het is nogal een verschil met warme moedermelk. En normaal lig je met je snuit tegen de warme en zachte buik van mama.
Maar nu bots je op een koude harde ovenschaal. Getsie, aan groot worden is geen fluit aan eigenlijk. Maar toch is uiteindelijk de schaal leeg en zijn de maagjes gevuld.
Tib wordt tijdens deze maaltijd even buitengesloten. Waar ze trouwens nog een beetje aan moet wennen. Want meestal loopt ze naar de andere kant van het hek en houdt vanaf daar een oogje in het zeil. Je verantwoordelijkheden als moeder, laat je niet zomaar los natuurlijk. Maar als je ruim vier weken oud bent, wil je gewoon je eigen stappen zetten in het leven. En dat is in dit geval dus eten zonder toezicht van mama. Kun je tenminste lekker smakken.
Na het eten is Tib niet meer te houden. Deels omdat ze de behoefte heeft om even te checken of het allemaal is goed gegaan. En deels omdat in de tussentijd haar borsten op ploffen staan. Veel moeders zullen zich waarschijnlijk hierin herkennen. Want soms is alleen de aanblik van je kind al genoeg om de kraan open te zetten.
En dus krijgt mama Tib toestemming om nog even naar de andere kant van het hek te gaan.
En wat er dan gebeurt, is werkelijk zo schattig om te zien. Hoe blij kun je zijn met een toetje.
Zodra de eerste in de gaten heeft dat de wandelende vlaflip binnen slobber bereik is, gaan alle remmen los. Als idioten storten ze zich allemaal op Tib en proberen allemaal tegelijk een tepel te pakken te krijgen. Maar omdat ze al zo groot zijn, is dat nog een flinke uitdaging.
Zes bolle lijfjes wentelen zich alle kanten op. Ondersteboven en binnenstebuiten. Er moeten genoten worden van een paar laatste slokjes. Het toetje van Tib. Je zou er een bijna ook een hapje van willen.
Reactie plaatsen
Reacties