Vreugdedansje

“Mam, mag ik mee naar een concours?”. Haar vraag overviel mij toch nog een beetje. Ze heeft maar een paar keer gereden op dat nieuwe paard die tijdelijk bij de manege staat.

Tijdens een werkdag op de basisschool waar ik lesgeef, kreeg ik van mijn partner, die beheerder op die manege is, ineens een foto van mijn dochter op een enorm wit, maar onbekend paard.

Dat ze in haar extra week vakantie ging helpen op de manege wist ik wel, maar deze wending had ik even niet zien aankomen. Het is niets dat ze richting de dertien jaar gaat maar er gaat steeds meer langs mij heen.

Maar goed, dat is meer mijn probleem dan dat van haar.

Na de onverwachte foto word ik ’s avonds aan de eettafel bijgepraat. Dat het een springpaard is en dat ze zomaar mocht uitstappen. Vervolgens volgt een heleboel technische rij-informatie die ik voor het gemak maar voor kennisgeving aanneem. Met pubers moet je geen risico’s nemen.

Te veel vragen kunnen nog wel eens irritatie oproepen en dan stokt het hele verhaal. En het is juist zo leuk om naar haar enthousiasme te kijken en luisteren. Haar stralende ogen en haar enorme grijns, daar kan ik uren naar kijken. Dus op het juiste moment knikken en bidden dat ze nog even doorgaat met haar verhaal. Dan realiseer ik mij dat ik precies deze passie voor de paardensport al een tijdje mis hier aan de eettafel.

Met al drie jaar een eigen verzorgpony waarmee ze kan lezen en schrijven, roept de innerlijk drang tot ontwikkeling. Niet dat dit zo bewust aan de oppervlakte ligt, maar nu het leven ons ineens verrast met een groot wit springpaard, grijns ik met haar mee. Grijpen die kans. Wat mij betreft is elke gelegenheid voor nieuwe ervaringen een bron van energie en levensgeluk. Al krap je alleen maar z’n hoeven uit.

“Morgen ga ik weer naar de manege hoor’. “Natuurlijk schat”. Geen haar op mijn hoofd die haar op dit moment gaat herinneren aan het caviahok dat ze nog zou verschonen. Ga lieve dochter. Neem geen genoegen met alles wat je al weet en kent. Ga die grote wijde wereld in.

De dag erna mocht ze weer uitstappen en zelfs wat meer rijden. En daarnaast leerde ze tellen in het Spaans. Daar kan geen school tegenop. En weer kreeg ik de verhalen. Ik kan het alle ouders aanraden. Een kind vol passie, daar moet je respect voor hebben en vooral ademloos naar loeren.

“Kun je niet eens opperen dat je wel mee zou willen naar een wedstrijd”, vraag ik haar. Gewoon om te helpen. “Echt, denk je dat ik dat kan vragen?” En verdraaid, het lukt. Ze mag een keer mee. Deze mensen hebben echt geen flauw idee wat ze aanrichten hier. Maar zouden ze het weten, dan moet ons vreugdedansje vast een glimlach opwekken. Die zag er namelijk best strak uit.

Een paar dagen later stijgen we tot nog grotere hoogte. Ze mag springen op het paard. Toevallig en gelukkig ben ik precies op dat moment ook op de manege en ben ik getuige van de letterlijke grote sprongen in het leven van het nog jonge paard en mijn kind.

Nog niet eerder sprong zij op een ander paard dan haar vertrouwde pony. Ze leert in no-time dat het anders werkt dan ze is gewend. Ik zie dat ze het zo graag goed wil doen dat haar gezicht er strak van komt te staan. Kon ik maar even zeggen dat het allemaal okay is. Dat ze er geweldig uitzien samen en dat het logisch is het prachtige paard en zij even aan elkaar moeten wennen. Maar ook nu hou ik mijn mond. Het is een stil bestaan als moeder.