De Bobstop

Ik weet niet hoe het bij jullie werkt, maar ik ben dol op gevoel voor humor tijdens de les. Op de een of andere manier zijn pony’s met hun individuele gebruiksaanwijzing daar harstikke geschikt voor.

Maar ook het leren rijden zelf, is bijzonder geschikt om met humor te bekijken. Zandhappen, bodemonderzoek verrichten of je vliegbrevet halen; zomaar drie omschrijvingen om het vallen van je pony met een vleugje humor te besprenkelen. En ik weet zeker dat er nog veel meer zijn.

In ieder geval zet deze manier van het leren paardrijden bekijken iets goeds in werking. Samen lachen schept bijvoorbeeld een band. Tussen instructeur en jonge ruiter en ook tussen ruiters onderling. En een goede band draagt weer bij aan een veilig gevoel voor de kinderen. Op je snufferd gaan is helemaal niet erg en zelfs grappig, leren de kinderen dan.

Humor zorgt ook voor relativeren. En dat is weer superbelangrijk om ontspannen te kunnen rijden. Te veel focus op prestatie kan namelijk juist averechts werken. Een goede grap of geintje kan spanning uit de lucht halen. De schouders zakken, het lijf ontspant en een glimlach verschijnt. Of misschien wel een schaterlach; nog beter. Zo komen opgekropte zenuwen, die kinderen vaak hebben, los. En lekker los is een voorwaarde om in een later stadium tot concentratie te komen.

Zo heeft een vette grap op zijn tijd dus zelfs een fysiek effect. De ademhaling gaat automatisch mee met de lach. En blijven ademhalen helpt nou eenmaal. Je adem inhouden is heel normaal als je iets moet doen wat spannend is. Maar handig is het niet. En voor kinderen is het herkennen van de ademhaling best wel lastig. Dus kan het handig zijn om deze op een  natuurlijke manier weer te laten stromen door het gebruik van wat humor.

Heel veel instructeurs zijn een kei in het bedenken van grappige benamingen voor eigenwijze pony’s of andere steeds terugkerende zaken tijdens het rijden. Zo was ik eens bij een manege waar een hele grappige Shetlander meeliep in de les. Zijn naam was Bob. En Bob had zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een pony met een handrem.

“Let op”, zei de instructrice nog tegen de berijder van Bob. Maar het was al te laat. Bob besloot dat het weer tijd was voor zijn favoriete onderdeel…de Bobstop. En kundig rolde de jonge ruiter via de schouders van Bob naar beneden. “Zo”, zei de instructrice, "die heb je ook weer onder de knie." De jongen lachte van oor tot oor.