Bij de voordeur

Hoe je kinderen wil leren paardrijden zonder een keer te vallen, is mij een raadsel. Toch komen instructeurs en maneges steeds meer onder druk te staan om alles veilig te houden.

Logisch ook, want we willen geen onnodige risico’s voor jonge ruiters. Een zo veilig mogelijke situatie in de bak is gewenst. Materiaal, omgeving en de dieren moeten allemaal geschikt en ook gecheckt zijn.

Maar met al deze aandacht voor veiligheid, vergeten we soms te benoemen dat paardrijden een sport met een risico is en dat dit ook zo zal blijven. Ouders én kinderen moeten dit weten. Er kan geen protocol of certificaat voorkomen dat er iets onverwachts gebeurt en er een kind valt. En of het nou een harde of zachte landing is, in beide gevallen kan een blessure het gevolg zijn. Of een portie angst. Ai…

Want vallen raakt uit de gratie. Ouders van nu leven in een tijd dat ze worden belaagd met waarschuwingen om het leven voor hun kind vooral veilig te houden. Filmpjes op het internet met een ‘let op’ boodschap zijn hip.

Onveilig speelgoed, speeltuinen zonder rubberen tegels, limonade die over de datum is, helmpjes die helemaal niet deugen als helm, luiers die doorlekken en supermarkten met te veel prikkels. De wereld is gevaarlijk. Ouders hebben er een dagtaak aan om alle gevaren tijdig op te merken en hun kind veilig door het leven te loodsen.

Tja. Met deze onderliggende tendens in de maatschappij wordt het leren paardrijden wel een klus. Want voor je het weet lig je met je voortanden in het zand geparkeerd. En precies daarom adviseur ik alle maneges en instructeurs om, naast veiligheidscertificaat, ook te benadrukken dat niet alles voorkomen kan worden.

De consequentie van leren paardrijden is ook accepteren dat een koprol of snoekduik tot de mogelijkheden behoort. En dat kun je maar beter bij de voordeur vertellen.