Voorbeeld

Instructeurs die lesgeven aan kinderen hebben, naast het overbrengen van de leerstof ‘het paardrijden’ nog een verantwoordelijkheid. Ze nemen namelijk zichzelf mee. Het is nooit alleen datgene wat geleerd moet worden waar kinderen door groeien.

Ze zien één uur in de week, of misschien wel vaker, hoe je zou kunnen worden als je later groot bent. En dan is datgene wat je doet nog veel meer van invloed dan datgene wat je zegt. Het belang van het goede voorbeeld geven is hierop gebaseerd.

De persoonlijkheid van wie je les krijgt is dus belangrijk. Maak je veel grapjes? Voelen kinderen zich gemakkelijk veilig bij jou? Heb jij het in de vingers om kinderen uit te dagen en zichzelf te laten verbeteren?

Ben je rustig of juist bomvol energie? Hoe ben jij eigenlijk zelf als je paardrijles krijgt? En laat jij het merken als je eens iets niet zo handig hebt aangepakt? Zeg je wel eens sorry? Kinderen kunnen je bewonderen, tegen je op kijken of onder de indruk van je zijn. Maar je geeft ze sowieso iets mee.

Zelfkennis is dus wel handig. Om die reden is evalueren en reflecteren een dikke vriend van onderwijs opleidingen. Tot het je strot uitkomt eerlijk gezegd. Toch is (kritisch) kijken naar jezelf nog niet zo gemakkelijk. Je kwetsbaar opstellen en toegeven dat je iets lastig vindt of nog moet nog leren, valt nog niet mee.

Soms omzeilen we dit hoofdstuk liever en zeggen we dat het goed gaat. Of dat het aan de ander ligt. Ook een favoriete reden om jezelf te verstoppen. En dat kun je dan terugzien in onze kinderen. Maar dat hebben ze dus van geen vreemde.