Dansen met gedachten

Iedereen heeft ze. Fluisterende stemmen in je hoofd die overal commentaar opleveren. Ergens iets van vinden kun je wel aan ze overlaten. ‘Je bakt er weer geen drol van’. Of: ‘Kun je dat nou nog niet?’

Het zijn meestal negatief gekleurde opmerkingen die te beluisteren zijn in je eigen hoofd. En moe worden deze stemmen ook al nooit. Zelfs als je wilt gaan slapen zijn er hele gesprekken te beluisteren. Doodmoe kun je ervan worden.

Niet alleen volwassenen hebben deze gedachten, want zo worden deze fluisterende stemmen ook wel genoemd, ook kinderen zijn heel goed in gesprekken voeren over alles wat ze hebben meegemaakt of nog gaan beleven.

Angst voor galopperen is bijvoorbeeld een garantie voor talloze, vaak doemdenkende, gedachten. Onzichtbaar maar zeker van invloed op alles wat nog komen gaat.

Instructeurs hebben dus behalve een aantal jonge ruiters in de les, ook te maken met honderden onzichtbare gedachten en dus een flink aantal medebestuurders van de pony’s. Want reken maar dat er veel kinderen luisteren naar het stemmetje in hun hoofd. ‘Ik kan mij maar beter heel goed vastklemmen als we gaan galopperen’, zegt dat kleine meisje tegen zichzelf. Welkom krampachtige zit.

Nou is het niet de bedoeling, en trouwens ook niet goed mogelijk, dat de instructeur die gedachten kan veranderen. Wel kan de instructeur proberen om die gesprekken te achterhalen. ‘Wat zegt jouw hoofd eigenlijk als we gaan galopperen?’. Sommige kinderen kunnen dit haarfijn uitleggen en anderen helemaal niet. Beide is prima. Een vraag kan altijd de aanzet zijn tot bewustwording. En dat is de belangrijkste stap in de dans met de gedachten. Ook voor volwassenen.