Wie wil dat niet zijn? Veel volwassen zullen beamen dat dit een prettig vooruitzicht is voor hun of een kind.
Toch bevat opvoeding en begeleiding van tegenwoordig veel elementen die ervoor zorgen dat kinderen juist helemaal niet mentaal weerbaar zijn.
Overbelasting, hoge verwachtingen en weinig rust dragen niet bij aan de ontwikkeling van evenwichtige kinderen. Daarnaast wordt er door ouders en begeleiders ook nog wel eens geprobeerd om bij problemen de oplossing alleen maar extern te zoeken.
Dus in plaats van het kind te stimuleren om zelf te oefenen met zich te concentreren in een drukke omgeving (zoals bijvoorbeeld een klas vol kinderen kan zijn), wordt er een koptelefoon aangeschaft of gaan de ouders op een drafje naar de leerkracht om te vertellen dat de andere kinderen in de groep wel erg veel lawaai maken. Met als aanvulling dat daardoor hun zoon of dochter zich niet kan concentreren.
Maar is het niet zo dat met deze oplossingen het kind uiteindelijk juist kwetsbaarder wordt? Tuurlijk, soms kan een hulpmiddel fijn zijn. Het kan even iets doorbreken en kinderen zo aan positieve ervaringen helpen. Maar helemaal afhankelijk van een koptelefoon en/of het gedrag van anderen is natuurlijk niet de bedoeling.
Daarom is focussen om de oplossing van binnenuit te vinden aan te bevelen. Sterk worden in je hoofd moet je gewoon vaak oefenen. Paardrijden is daar hartstikke geschikt voor.
‘Hij doet het niet’ wordt vaak gezegd door kinderen. Zo’n opmerking moet een aanknopingspunt worden om de kinderen mee te nemen naar het besef dat dit een oorzaak kan hebben bij zichzelf.
Belangrijk is wel dat instructeurs weten dat dit een proces is. Dat het even duurt voordat kinderen dit gaan begrijpen en ook kunnen toepassen. Wat niet weg neemt, dat er een start kan worden gemaakt met aanzetten tot nadenken over je eigen aandeel. En uiteindelijk word je dan zo sterk als een paard. Nou ja, in de kop dan…
Reactie plaatsen
Reacties