Van alle idiote dingen die je kunt meemaken tijdens wandelingen met je honden, is Tib nu toch wel met stip gestegen naar de eerste plaats. Veel idioter kan het namelijk niet.
Tib is bang voor de specht. Nou ja, het geroffel van dat klerebeest. Sorry vogelvrienden, voor deze onaardige beschrijving, maar door al het gedoe dat die boomklopper oplevert, lukt het nauwelijks nog om een beetje sociaal te denken over deze mede aardebewoner.
En of Tib nou los of aangelijnd is, in beide gevallen is het hommeles. Aan de riem is de boodschap direct duidelijk; weg hier. Met gevolg dat mijn arm in volle uitstrekking wordt gemanoeuvreerd en ik letterlijk stevig in mijn schoenen moet staan, want anders lig ik met mijn voortanden in de stoeptegel geparkeerd.
Niet dat Tib daar warm of koud van wordt trouwens. Ze is tenslotte niet voor niets een Border Collie. Gedrevenheid en focussen kun je wel aan haar overlaten. Weg = weg.
Loopt ze los, dan blijven mijn armen en tanden heel. Dan betekent weg gewoon lopen geblazen. En niet alleen voor Tib, ook ik moet eraan geloven. In ferme pas verlaat Tib het mijnenveld met kans op specht-ontploffing.
Weet niet of je wel eens een specht hebt ontdekt, maar ze beginnen inderdaad vanuit het niets te rammen op die boom. Wat dat betreft kan ik haar gelijk geven. Eén uitbarsting is genoeg om de boodschap te begrijpen. En hoewel ik door de jaren relaxter ben geworden, zodra één van mijn honden kwijt is, zet ik toch de achtervolging in.
Maar gelukkig is heeft elke crisis ook altijd een relativerende kant. Het kan altijd erger. Zo leerde ik van mijn buurvrouw uit de flat dat er ook spechten zijn die de weg een beetje kwijt zijn. Zowel letterlijk als figuurlijk.
Op het randje van het buitengebied huist er namelijk een specht op een lantaarnpaal. Die moet pas in de war zijn. Je rampetampt je snavel naar de haaien, maar een gezellig holletje of een lekkere warme maaltijd kun je wel vergeten. Dus ach, zo idioot is die Tib nog niet.
Reactie plaatsen
Reacties