Het is een beetje cliché, maar ik kan het nauwelijks geloven dat de kleintjes alweer vier weken oud zijn. En toch is het zo. Tijd vliegt zoals gewoonlijk. En ach, het is maar goed ook. Zou niet best zijn als er geen vooruitgang is te bespeuren. 

En die is er wel degelijk. Yuka is wel zo'n beetje klaar met voeden en de pups krijgen nu een aantal keer per dag een voeding van ons. Dan weken we de puppybrokjes in de warme puppymelk en hupsakee, ze slobberen het zo naar binnen. 

Yuka gaat wel vaak de gemeente in, maar laat het gespuis maar twee of drie keer aan de tiet. Onder licht gebrom, dat wel. De uiers zijn rood van de nagel-haaltjes en blauw van de tandjes.

De rest van de verzorging laat ze over aan oma Tib. Die likt en poetst zich het habuskalabus met acht exemplaren. Maar ze doet het met liefde, want zelfs als alles en iedereen slaapt, is Tib niet weg te krijgen.

Een drukke werkdag voor ons vandaag. Hoewel Fenne en ik beide vanuit huis werken, is het toch soms lastig om de boel te combineren. Mijn online lessen met mijn kinderen uit de klas zijn namelijk niet te combineren met acht hongerige hondjes. Alhoewel de kinderen het liefst willen dat ik mijn computer verplaats naar de gemeente zodat ze kunnen meekijken naar de kist met inhoud. Maar ja, er moet natuurlijk wel iets gedaan worden aan lezen en rekenen.

De hoogtepunten voor de hondjes waren de ontmoetingen met het blauwe balanskussen en de kat via het kattenluik. Voor ons was dat het moment dat de computer eindelijk dicht kon. Online is hartstikke vermoeiend!

Je kunt je het niet voorstellen op het moment dat ze geboren worden. Maar onder onze ogen is er een transformatie geweest van molletje via cavia naar pup. En dat laatste vieren we vandaag. Als je een maand oud bent geworden, verdien je de officieel naam van puppy. En dat moet gevierd worden, vonden de toekomstige eigenaren die vanmorgen op bezoek kwamen. Een vers gebakken appeltaart onderstreepte deze insteek. 

Maar niet alleen wij zijn verwend, ook de pups hebben dit bezoekje uitermate ontspannen ervaren. Emiel heeft alle pups op geheel eigen wijze uitgebreid gemasseerd. Zijn benen als behandeltafel en zijn handen als gereedschap. Weg vlogen de kleine puppy zorgen en los ging het koppie. Mmmmmm....dat was fijn!

Wat bij de rest van Nederland op zondag al op de grond lag, is bij ons in de nacht van zondag naar maandag gevallen. Vanmorgen werden we wakker in een véél wittere wereld dan gisteren. En dus is er werk aan de winkel. Want behalve de pups hebben we ook paarden, kippen, poezen en konijnen. Aangezien al het water is bevroren, is het een heuse sport te noemen om al onze dieren te voorzien van drinkbaar water. Bikken en sjouwen met emmers dus. 

Ondertussen moesten de pups weer ontwormd worden. Dat betekende op de weegschaal en een spuitje met zooi in het bekkie. Ze vinden het allemaal best hoor. Maar als er ondertussen ook 8 keer wordt gepoept en 16 keer wordt geplast in de gemeente (en lang niet allemaal op de krant...) hebben we handen en ook ogen te kort. Want voordat je er erg in hebt, sta je weer met je grote teen in de plas. Want in tegenstelling tot de vorige twee nesten, kunnen de pups (nog) niet naar buiten. En dat scheelt een hoop bukken. Want buiten plassen en poepen doen de pups graag en het scheelt ons rollen vol met keukenrol. 

Hieronder van alles en nog wat aan beeld. Het weegritueel, de anti-worm pasta, actie in de gemeente en een filmpje van onze blije paarden. Misschien ook wel leuk om te zien wat er ondertussen zich buiten afspeelt.