Vandaag kregen de pups bezoek van mijn zus, halve moeder en neefje. En dus zat er voor de eerste keer een kind naast de kist van het kleine grut. Heel blij mee, want zo langzamerhand kan de socialisatie stapje voor stapje worden ingezet. En mijn familie staat natuurlijk garant voor andere geluiden en geuren, want ondanks dat ik ze regelmatig zie, zijn ze hier niet iedere dag. 

Mijn neefje Tobi vond dat ze wel een knuffel konden gebruiken en mikte de knuffelhond tussen de pups. En daar was de eerste verwarring al. Want ze begonnen direct fanatiek te porren met de neusjes in de hoop op melk. Toen dat uitbleef, was de nepvacht best wel oké om tegenaan te kruipen. Want mama Yuka stelde de voerbeurt namelijk nog even uit. 

Al met al was er een hoop opvoeding te bespeuren. Mijn neefje leerde een tafeltje te maken van zijn benen en de pups leerden dat andere mensen ook heel lief en veilig zijn . En ik leerde dat bezoek prima ingezet kan worden om te helpen. De kist was met dit aantal hulp-handen in twee tellen verschoond. 

Nu is het hele spul ff moe. Inclusief het opperhoofd...

Donderdag 28 januari (22 dagen oud)

Een beetje bijzonder was het vandaag wel. Na maanden alleen contact via de mail kwam vandaag het gezin dat als allereerste interesse toonde voor een pup van Yuka. Zelfs de reu was nog onbekend op het moment dat we contact kregen. Als fokker bof je dan, met zoveel vertrouwen. 

Alle tussenstapjes kon ik delen. De geweldige reu, een succesvolle date, de positieve echo en ga zo maar door. En vandaag konden ze, na een onverwachte hele heftige tijd thuis, dan eindelijk live bewonderen. En het was nog kassa ook. Alle klimaten in de kist hebben ze meegemaakt. Rust, voedertijd, de cavia hectiek en het verschoningsritueel. 

Gelukkig vielen wij met z'n allen niet tegen. En dat is geheel wederzijds! 

Vrijdag en zaterdag 29 en 30 januari

Het zat er al een beetje aan te komen. Het voeden van acht pups valt Yuka zwaar. Ze gaat met moeite naar en in de kist en de eerste slokken vindt ze een gruwel. Begrijpelijk, want haar uiers zitten onder de krassen van de kleine nageltjes. Alleen de pups snappen er geen drol van en hebben gewoon honger. En dus hebben we vanmorgen van extra puppy melk aangeboden. Om de druk er een beetje af te halen bij Yuka en de buikjes wel rond en tevreden te laten voelen. 

Toine en ik hebben twee schalen gevuld met lekker warme melk en toen was het even afwachten hoe ze zouden reageren. Maar het viel in de smaak. Eerst nog een beetje voorzichtig, maar al vrij snel snapten ze de bedoeling en slobberden alsof ze nooit anders hebben gedaan. Toen de laatste druppel op was, mochten ze nog even op avontuur in de gemeente. Ook al een nieuwe ervaring. Jullie begrijpen dat ze nu als roosjes liggen te slapen.

De foto's zijn van vrijdag en van van zaterdag trouwens.

Chillen met Tib en Toine

Maandag 1 februari

Als moeder vond ik het ook al een discussie; voeden op verzoek of strak in het schema? Hoe breng je kinderen het beste groot? En is die discussie eigenlijk gebaseerd op het welzijn van het kind of van de moeder? Bij mij ging het altijd een beetje hand in hand. Een schema en daardoor duidelijkheid is prettig, maar als dit ten koste gaat van de rust in huis in of in mijn eigen kop, heb ik het schema wel eens losgelaten. Honger is nou eenmaal honger. 

Het is interessant om te zien hoe de natuur dit regelt. Waar zijn die fan van? En al allemaal omdat wij de natuur in ons huis hebben uitgenodigd en daardoor ook betrokken zijn geraakt. Om die reden zijn we de tijden dat Yuka voedt eens gaan bijhouden. Nog niet eerder gedaan trouwens. En wat blijkt. De laatste dagen lijkt er een overgang te zijn geweest van om de drie naar om de vier uur een voeding. 

Helemaal eerlijk gaat het trouwens niet. Want omdat Yuka moe en 'leeg' oogt, hebben we de pups wat extra's gegeven. Weg natuur en observaties. Maar ach, we waren toch al een beetje aan het valsspelen geloof ik, met het arrangeren van dit nest. Hoewel...denk niet dat loopse teven niet gedekt willen worden. Als het zover is, is elke geïnteresseerde goed genoeg. Het enige dat wij hebben gedaan is de keuze van de vent een beetje beïnvloeden. Een beetje kritisch kan geen kwaad. 

Goed, ik dwaal af. We balanceren hier dus een beetje tussen structuur en chaos. Geeft niets. Uiteindelijk komt vast alles goed en verdwijnen details in het grote geheel. Heb ik vaker ervaren. Lig je je 's nachts helemaal het schompes te piekeren en blijkt het uiteindelijk allemaal voor Jan Doedel geweest te zijn. Een beetje hetzelfde als het schilderen van je huis. Zit je er met je neus bovenop dan ziet het er niet uit, maar later zie je er niets meer van. Ik vind het een troostende gedachte. 

Dinsdag 2 februari (27 dagen oud)

Pups zijn nieuwsgierig. En dus proberen we regelmatig wat nieuwe materialen de gemeente in te slingeren. Vandaag kreeg het gespuis bezoek van een lieveheersbeestje en een bakblik. Bij toeval ontdekten ze ook de waterbak van Yuka en Tib. Een paar exemplaren hebben zelfs een paar slokjes geprobeerd. Verder was Ties (leerling uit mijn klas) van de partij. Dat vonden de kleintjes ook niet verkeerd. En de liefde was geheel wederzijds. Ties heeft wel drie keer gevraagd of ze echt allemaal al een baasje hadden gevonden. Vooral Fier wilde hij wel meenemen. Ik snap Ties wel. Hoewel...dat vrolijke lieveheersbeestje scoort bij mij ook hoge punten :-)