Pups (week 3)
Twee weken oud!
Misschien zijn het mijn eigen hormonen, maar zo af en toe bekruipt mij een weemoedig en ook dankbaar gevoel als ik naar de kist met inhoud zit te kijken. Het mee-moederen van Tib neemt mij mee terug in de tijd dat mijn moeder zo belangrijk was voor mij. Het zijn namelijk de oma’s die net zo veel en onvoorwaardelijk houden van je kinderen als jijzelf. Tenminste, bij mij in mijn familie werkt dat zo.
Bij Tib zie ik geduld als de pups bij haar proberen te drinken. Ik zie zorgzaamheid als ze alle kontjes schoon en fris houdt. En ik zie respect voor mama Yuka en de belangrijke tijd alleen met haar kroost. Want te lang in de kist blijven hangen doet Tib niet aan. ‘Ik ga op tijd weer weg hoor, want dan heb je ook nog even rust’. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Ze woonde aan de overkant maar wilde nooit te veel zijn. ‘Jij hebt nu je eigen gezin Bar’, voegde ze daar nog aan toe. Zou Tib al deze vaardigheden hebben afgekeken?
Behalve de drang van Tib om deel uit te maken van het nest, vergt het ook van Yuka iets. Namelijk het durven loslaten van haar pups in handen van oma. Of eigenlijk onder de tong, want poetsen heeft prioriteit. Dus als Yuka een ommetje maakt in het weiland houdt Tib de boel in de gaten. Soms in en soms naast de kist. En als het hele zaakje lekker ligt te slapen, doet oma Tib ook snel een tukkie op de bank. En verdraaid, ook dat komt mij bekend voor. ‘Oh, ben je er al’, zei mijn moeder slaperig, met boek en bril nog op haar schoot, als ik thuiskwam van mijn werk.
Zo heb ik mij jaren kunnen wentelen in steun van mijn moeder toen ik kinderen kreeg. En nog steeds geniet ik van de liefde die wij samen delen voor ons nageslacht. In de toekomst kijken kan ik niet, maar als Tib en Yuka allebei goed hebben opgelet, zetten ze deze samenwerking tussen moeder en dochter voort. Het pootje van Fier op de neus van Tib en het gebogen hoofd vol geduld in het filmpje bezorgt mij natte ogen. Mee-moederen is een wonderschone aanrader.
Primeur
Een klein beetje feest is het wel. Twee weken oud is nogal een mijlpaal 🥳😉 Uk mocht even genieten van de gelegenheid op een wel heel speciale manier. Uit de kist en in de ren en ook nog eens helemaal alleen bij mama aan de tiet. Quality-lurk-time heet dat hier.
Donderdag 21 Jan (15 dagen oud)
Kudde cavia's
De kist moest vandaag weer verschoond worden. Normaal doe ik de pups dan met z'n allen in het witte plastic bakje. Doek erin zodat het lekker warm is en husselen maar. Alleen worden de bengels steeds groter en echt relaxt ligt het niet meer. Nou houden ze er wel van om op een hoopje te slapen, maar als er zoveel broers en zusjes op je kop liggen dat je een snorkel nodig hebt om adem te halen, is het niet echt ontspannen meer.
En dus had ik besloten dat ik iets anders ging fiksen. Vier kussens op de grond, kleedje erover en dat moet lukken dacht ik. Totdat ze daar allemaal lagen. In plaats van slapen besloten ze het op een wandelen te zetten. Of poging tot, want echt spier onderbouwd zijn de bewegingen nog niet. Had ik ineens mijn handen vol. Want de koude vloer vond ik niet oké, maar ik moest ze toch even uit het oog verliezen om de kist te verschonen. Hellup...
Ze waren het er al snel niet meer mee eens. Een paar stapjes in een nieuwe omgeving is nog leuk, maar eigenlijk wilden ze vooral snel weer terug naar de veilige kist. En wel nu. Als een kudde cavia's lieten ze de stembanden horen. Daar was wel sprake van een flinke onderbouwing trouwens. Met het zweet op m'n kop maakte ik het bed op zodat het hele zooitje weer terug kon. Maar troosten kon ik ze niet. Pas toen mama de bar open deed, keerde de rust terug in de puppy gemeente. Pffft...
Vrijdag 22 januari (16 dagen oud)
Na twee weken relatieve rust begint het nu wat bewerkelijker te worden. De pups lopen, of proberen te lopen, en dat zorgt ervoor dat sommige al zelfstandig plassen. Te schattig om te zien trouwens. Door de hurken met die klein pootjes en jawel hoor, daar komt een serieuze plas. Braaaaaaaf! Je kunt er nmiet vroeg genoeg mee beginnen... :-) Voor de mensen die zich afvragen hoe dit dan ging toen ze nog niet konden lopen. Dat regelden Yuka en Tib. Zodra die met de tong over de buikjes likken, komt de plas naar buiten en wordt het vrolijk naar binnen geslobberd door mama en oma. Het zijn ook geen zeikerds ook hé, die honden van ons.
Maar doordat er nu meer plas wordt gedumpt, moet er ook vaker worden verschoond. Na het cavia incident van donderdag hadden we het strakke plan om ze in de bench te doen. Maar nieuw is spannend en spannend betekent piepen. Dus welkom cavia ervaring nummer twee. Yuka kon het niet aanhoren en heeft zich soepeltjes in de bench gemanoeuvreerd en de gemoederen met de tiet tot rust gemaand. Ondertussen voorziet Rob de kist van een schone en droge ondergrond. Ook al geen zeikerd.
Naast het lopen en plassen kunnen ze nu ook allemaal iets zien. Bij alle pups zijn de oogjes open. Scherp zal het nog niet zijn, het zicht, maar ze reageren al echt op iets van beweging voor de neusjes. Fenne is al bezig met de oefening 'hierkomen'. Ze krabbelt met haar vinger over de grond, maakt spannende geluidjes en hangt haar kop in beeld. En jawel hoor, daar komen ze. Vink die oefening maar af op het puppy diploma!
Lazy saterday (17 dagen oud)
Zoveel doen we niet en toch gebeurt er heel veel. Tenminste, wel voor de pups. Mijn moeder is er namelijk en die is wel te porren voor een potje pup-knuffelen. Verder hebben we de kist officieel gedoopt tot piskist. Je zou toch niet zeggen dat ze zo'n uur in de wind stinken als je zo'n schattig bolletje ziet slapen. Maar schijnt bedriegt. Wel weer goede les voor het leven. Trap niet in de fake wereld van Facebook en websites. In het werkelijke leven meuren ze de pan uit.
Zondag 24 januari (18 dagen oud)
Meer mankracht, meer activiteit. Omdat zowel mijn moeder als Fenne bij ons zijn, kunnen we meer doen dan alleen waken over de pups. Vanmorgen zijn Rob, Fenne en Broes naar het bos gegaan. En in de middag was het tijd voor Barrie, mijn mams, Rob en Dieke. Wat hebben we genoten. Heerlijk was het!
In de middag leek het wel als de pups weer een sprongetje hebben gemaakt. Ze beginnen te stoeien en blaffen als ze wakker zijn en als ze slapen, huilen ze als wolven. Zo grappig.
Met Yuka is het trouwens nog een beetje schipperen. Ze gaat zo graag mee als we met de auto ergens naar toe gaan om te wandelen. Maar te lang weg vindt ze niet oké. Dan zie je de onrust steeds groter worden.
Of zou het de spanning op de melkbar zijn? Ook een optie. Want met 8 kleine lurkertjes produceert ze behoorlijk wat melk. Of misschien wel iets anders. Want toen er laatst 's nachts een lag te kreunen, had ie volgens Rob eindelijk de chocomelk gevonden...
Dinsdag 26 januari
Auw...🤨
Yuka vindt het niet altijd meer zo gezellig. Haar acht kinderen trekkend aan de borsten. De afgelopen twee dagen ging ze steeds meer aarzelend de kist in en zodra de menigte wakker werd en op haar af kwam stormen, bedacht ze zich en vertok accuut. En ja hoor, toen we de melkfabriek onder de loep namen, zagen we rode krassen van de scherpe nageltjes en vurige plekken van de doorkomende tandjes. Dan ineens zijn die schattige puppy's niet meer zo schattig. Yuka is onze hond, waar we stapeldol op zijn en het is niet fijn om haar pijn te zien hebben.
Bij Tib haar tweede nest was eenzelfde situatie en zij weigerde op een gegeven moment compleet de pups van een lekkere maaltijd te voorzien. Dit was trouwens toen de pups ouder waren en al werden bijgevoerd, dus daardoor de stress in thuis iets minder, maar evengoed was het even gedoe. Toen haar borsten op ploffen stonden en er een heuse ontsteking op de loer lag, heb ik een pup aangelegd en de pootjes vastgehouden. Daardoor kon de druk afvloeien en de stress verminderen. Intensief was het wel.
Bij Yuka is het tot nu toe iets anders. Ze twijfelt iets meer en zodra ze echt gaat liggen gromt ze bij de eerste slokken. Zijn die eenmaal voorbij dan normaliseert het voeden en rukken de pups zich als vanouds weer een weg naar voldaan en tevreden. Ondertussen probeer ik de pijn te verzachten door Yuka haar rug te kriebelen. So far, so good. Tot nu toe (17.00) zitten we vandaag op 5 voedingen. Op zich prima, maar wel iets om in de gaten te blijven houden.
Niet zoveel foto's en filmpjes van vandaag. Ik heb twee drukke werkdagen achter de rug en Fenne heeft de wacht gehouden. En die was ook druk trouwens, want zij heeft tentamenweek. Moesten de pups het met iets minder aandacht doen vandaag. Categorie jammer dan. Wat mij betreft niets mis mee.
