Pups Cato (week 7)
Precies op de mini-verjaardag van de pups (ze zijn vandaag, 27 juli, precies zes weken oud) zijn we met de hele bende naar de dierenarts geweest. De ogen, oren, hart en balletjes check. Oja, en de inenting en chip niet te vergeten. Gelukkig had ik versterking, want de deze klus alleen klaren is geen makkelijke opgave. Maar het is allemaal gelukt en het vijftal is bewonderd én goedgekeurd. Een heerlijk gevoel weer.
Hulptroepen
In de laatste weken van de nestperiode heb ik mijn handen vol. Niet alleen de fysieke verzorging van de pups, maar ook het contact met de aanstaande eigenaren is best intensief. Om die reden kan ik niet zonder hulptroepen. Gisteren overdag waren mijn vriendinnen Nicky en Mandy hier om te helpen met het avontuur naar de dierenarts en gisteravond kwam mijn zoon Toine met vriendin Suus naar Friesland. Voor Toine is een huiskamer vol met pups inmiddels wel bekend en hij schroomt dan ook niet om languit in de puppy gemeente (binnen) neer te storten. Later op de avond zaten we met z'n allen buiten met het hele spul. En ik moet zeggen dat het een verademing is om zoveel benen, voeten en veters in de puppytuin te hebben, want met zoveel afleiding lukt het zowaar om een paar stappen te lopen zonder dat je wordt getackeld door zo'n kleine opdonder.
Ochtend ritueel (vrijdag 29 juni)
Ergens tussen 05.00 en 06.00 wordt het onrustig in de puppy gemeente. Of Cato moet plassen, gaat piepen en staat voor de deur. Of de pups laten merken dat ze klaar zijn met de nacht. Je kunt je voorstellen dat ik dan geen tijd heb om rustig te douchen en mezelf aan te kleden. Het is opstaan en aan de slag. En dus wandel ik in pyjama, badjas of T-shirt (afhankelijk van het weer type) richting bijkeuken om de brokjes te pakken. Met slip gevaar voor eigen leven, want de gemeente is inmiddels kleddernat van alle pis, probeer ik bij de deur te komen en deze open te gooien. Vervolgens is het nog even bidden om zonder te struikelen (ze krioelen rondom in mijn benen) buiten te komen. Het ontbijt wordt namelijk daar geserveerd. Zodra ze eten, ga ik snel weer naar binnen, met de deur weer dicht, om goed schoon te maken. Eerst de plas en poep van de vloer en daarna met de dweil er twintig keer doorheen. Tis lastig de nachtgeur te verdrijven, maar dat zal vast een psychisch dingetje zijn. Ik vind puppy's fantastisch maar 5 x een drol en liters pis gaat toch in je poriën zitten ofzo.
Buiten vermaken de pups zich uitstekend. Beetje rondrennen, speelgoed jatten van elkaar en een potje judo. Zodra ik klaar ben, ga ik er ook vaak even bij zitten. Om naar ze te kijken en te contacten. Wat ze trouwens erg aangenaam vinden en ik moet er tegenwoordig regelmatig één even optillen onder de buik en laten bungelen met de pootjes. Dan 'draaien' ze namelijk door en gaan dan harder bijten of zijn echt niet te stoppen. Dan is het even pech. Zodra je ze optilt voel je met je hand direct wat er aan de hand is. Het hartje gaat tekeer als een bezetene. Met vijf pups is dat trouwens nog een hele klus. Want bungelt de één, dan hangt de ander weer in mijn badjas. Als de meeste energie gestroomd heeft en de uitgang heeft gevonden, trekt de bende van vijf zich weer terug naar binnen en geeft de slaap kopjes. Langzaam zakken ze de aan voor een in een diepe slaap.
Van het hele ritueel vanmorgen heb ik wat filmpjes gemaakt. Weten jullie ook weer hoe onze dag is begonnen :-)
Naar het weiland (vrijdag 29 juli)
Een avontuur vandaag voor de pups, een kleine wandeling in het weiland. Even uit de bekende puppytuin en op zoek naar andere geuren en ook een andere situatie. Grote honden mee, allemaal benen en wel heel veel gras. In zo'n andere situatie merk je gelijk hoe spannend de grote buitenwereld nog is. Praatjes genoeg op bekend terrein, maar zo'n groot weiland kan toch best spannend zijn. En dus zijn benen en veilig armen heerlijk om even op adem te komen. Eenmaal weer terug was het natuurlijk slapen geblazen.
Ontmoeting met Sambal (zondag 31 juli)
Sambal is een dapper poesje. Ze durft het zomaar aan om zich te begeven in de puppy gemeente. Spannend is het wel maar ze kiest er zelf voor om er in te gaan en ook kan ze er gemakkelijk uit. Maar nee hoor, ergens zijn die gekke pups ook wel weer een uitdaging en over het algemeen zijn avonturen wel wenselijk voor jonge dieren.
Verslag op afstand (maandag 1 augustus)
Er heeft zich een gekke situatie voorgedaan. Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik niet bij de pups. Nou ja, wel met mijn hoofd moet ik bekennen, maar fysiek gezien zit ik met mijn dikke vakantie billen op Terschelling. NIcky, de eigenaresse van Cato, is zo oneindig lief om samen met een vriendin de zorg voor de pups en al onze andere dieren op haar schouders te nemen. En dat zijn er nogal wat. Dus de overdracht nam dan ook wel even wat tijd in beslag en om die reden was ze er al op zondagmiddag. Vanmorgen zijn we vertrokken met de auto, boot en daarna op de fiets en inmiddels hebben we al een aardige tocht met onze andere honden achter de rug. Hoe hoe leuk is het dan als er gedurende de dag allemaal heerlijke foto's binnenkomen. Kennelijk vermaken ze zich wel in Friesland. Laat dat het gemis toch iets minder scherp maken...
Lucifer & Sambal (dinsdag 2 augustus)
Door omstandigheden hebben wij niet één, maar twee kittens. Lucifer (de zwarte) is van onze eigen poes en Sambal (de rode) is via een andere bijzondere manier ons leven binnen gewandeld. Maar hoe dan ook, ze zijn ondertussen aan elkaar gewend en willen wel op avontuur. Eerder zagen jullie Sambal al in actie en vandaag is Lucifer op zoek naar contact.
Van alles wat
