Zo oud was ze nog niet, toen ze haar eerste idee om op avontuur te gaan over me heen stortte. ´Maar mam, dan kan ik toch bij Patrick blijven slapen en daarna bij Tallina blijven?’ Ze had het over een reis naar Canada en over verblijven bij mijn broer en zus, die daar al jaren wonen. Jeetje..ja..euh…wat zeg je dan tegen je vijftienjarige dochter? Je wil tenslotte het idee niet gelijk om zeep helpen met praktische bezwaren en moederlijke kloek gevoelens. ‘Maak maar een plan’ zei ik toen. ‘En zet het op papier’, voegde ik daar aan toe. Dat maakt de zaken tenslotte lekker helder en overzichtelijk. Heb ik in den treure in het onderwijs geleerd.
En dat deed ze. Het zal in de genen rondwarrelen vermoed ik. Heb ik mijn moeder ook niet tot waanzin gedreven met alles wat ik dacht te willen toen ik jong was? Au-pair in IJsland, studie fotografie en een één of ander opleiding in Deventer. Er kwam elke dag iets anders voorbij. Maar deze herinneringen waren nog niet opgeroepen of er kwam een heus plan van mijn dochter. En verdraaid, nog goed doordacht ook. Gelukkig kwamen er andere dingen op het pad, de richting werd veranderd en moeders haalde opgelucht adem. Gevaar geweken.
Daarna kwam ons beide leven in een stroomversnelling. Zij koos een studie in Leeuwarden en Rob en ik grepen de kans om ook naar Friesland te verhuizen. Het had weinig met elkaar te maken, maar een beetje handig was het wel. Want vlak daarna kwam Corona en zat ze liever bij ons gezellig op de boerderij dan eenzaam op haar kamer online vrienden proberen te maken. En een studie te beginnen, dat natuurlijk ook.
Maar verdomd, aan alles komt een eind. Dus de vrienden kwamen er en ook de studie kwam op stoom. En een paar weken geleden kreeg ik haar nieuwste plan te horen. ‘Zo gaaf mam, ik heb een stageplek gevonden’. ‘Whaa, wat leuk en goed zeg’, zei ik enthousiast terug. Altijd leuk, het perspectief veranderen en afstand nemen van alles wat bekend is. ‘Er is een kans dat ik naar Costa Rica ga’. Dat zegt ze ook in die vorm trouwens. Het woordje ‘mag’ ligt namelijk inmiddels ver achter ons. Mijn god, ga ff lekker stagelopen bij Staatsbosbeheer ofzo. Heb ik weer. Geen opbouw te bekennen. Wat is er misgegaan met de opvoeding de afgelopen jaren?
Maar goed, ze gaat. Ze gaat het verband van de erosie op het strand met het uitkomstpercentage van de schilpaddennesten onderzoeken. Wat zei je? Maar iemand moet het doen nietwaar. Het ticket is geboekt, de datum is bekend en vandaag hebben we haar leuke kamer ontruimd. Helemaal volgens plan trouwens. De sjouwvrienden waren geregeld, de dozen ingepakt en haar ex-kamer zag er spik en span uit toen we de paardentrailer weer voor het huis parkeerden en alles hadden ingeladen. Ik slik me ondertussen een ongeluk.
Nog een klein maandje semi onder mijn vleugels en dan gaat ze zomaar het vliegtuig in. Naar de prachtige Midden-Amerikaanse middle of nowhere, dat staat vast. Maar ik vind het een fantastisch plan. Van dromen naar werkelijkheid. Of zoiets. Knap kind en een mooi plan. You dit it knappe Fenne.
Reactie plaatsen
Reacties