Vissie

Mijn partner is een rare vogel. Dikke kans dat juist dit de reden is dat ik hem zo leuk vind, want ik hou wel van een beetje gekkigheid.

Als eigenaar van twee paarden en instructeur op een manege zou je kunnen denken dat hij gek is op dieren. Dat is ook zo, maar het is alleen niet te zien. Voor de betere zoeker wel te vinden. Maar als je graag snel klaarstaat met oordelen, dan heb je aan hem een dankbaar onderwerp. Nors, hard en een mopperkont. Klopt allemaal. De paarden schijten te veel, we hebben een klerehond en onze cavia’s piepen véél te hard.

Maar behalve een hond, cavia’s en heel veel paarden, hebben we ook vissen. Een aantal jaar geleden liepen we tegen een vijverbak op. Impulsief als we zijn, stonden we ons dezelfde dag nog een breuk te graven. Nou ja, hij dan. Want ik moet eerlijk bekennen dat hij zeer geschikt is voor het klus- en tuinwerk, maar ik veel minder. Ik ben namelijk een uitmuntende niksdoener en daar bakt hij dan weer helemaal niets van. Ieder zijn kwaliteiten. Hij struint liever door onze tuin op zoek naar een reden om zijn hoofd leeg te maken en zo de manegestress binnen de perken te houden. Het grasveld met de hand knippen. De blauwe regen in model snoeien. En dus ook de vijver onderhouden.

Maar de laatste paar dagen zijn er zorgen. Van de vijf vissen die wij uiteindelijk te water hebben gelaten, zijn er maar vier gegroeid. En er is één zielige bij. Klein en een beetje sneu type. Hangt de hele dag een beetje laveloos aan de oppervlakte. Een soort hangvis. En juist deze drijft mijn partner tot grote zorgen. “Vissie”, roept hij elke keer als hij weer thuis of in de tuin komt. Zelfs de hond is jaloers op de bezorgde en liefdevolle toon in zijn stem. En ik moet bekennen dat ik me stiekem afvraag wanneer hij mijn naam eens zo romantisch, bijna zingend, door het huis laat klinken. Maar onze hangvis is totaal niet onder de indruk, want hij zwemt drie slagen om vervolgens weer zijn hangpositie in te nemen. Kennelijk is hangen zijn kwaliteit.

Maar dood gaat ie niet. Nee hoor, de dappere kleine Nemo is een taaie. En dat helpt mijn partner aan nog meer energie rondom de vijver. Het water moet anders, de pomp moet harder en de planten moeten uitgedund. Potverdorie en dat allemaal voor een vis. Nee, ik zeg het verkeerd. Viiiiiiisssssiiiiiieeeeee. Het hele gezin, inclusief dieren, worstelt sinds die oranje lummel in het water met een tekort aan aandacht.

Maar wat zal ik eigenlijk klagen. Want wat een spannend vooruitzicht heb ik. Als mijn partner bij een even-niet-zo-lekker-in-zijn-vel-zittende-vis al zo zorgzaam wordt, wat komen er dan voor een onderdrukte gevoelens los als ik op losse schroeven sta, me niet goed voel en voor pampus op de bank lig. Ik zal me nog even inhouden. Maar zodra de hangvis is genezen, dan ga ik er voor.